Sobór Wa­ty­kań­ski II w „Kon­sty­tu­cji o Li­tur­gii”, mó­wiąc o o­bec­no­ści Je­zu­sa w Ko­ście­le, stwier­dza: „Ch­ry­stus jest za­wsze o­bec­ny w swoim Ko­ście­le, szcze­gól­nie w czyn­no­ściach li­tur­gicz­nych” (KL 7). Jest to praw­da wspa­niała i nie­pod­wa­żal­na. Naj­głę­biej od­kry­wa­my ją w Li­tur­gii Słowa pod­czas każ­dej Mszy Świę­tej, kiedy z uwagą wsłu­chuje­my się w treść sły­sza­nych słów i to­wa­rzy­szą­cych im zna­ków. Skła­da się ona z ośmiu czę­ści, a każda z tych czę­ści u­twier­dza w nas praw­dę o Bogu i Jego mi­ło­ści.

Nie lu­bi­my wstę­pów, wo­li­my od razu przejść do rze­czy. A jed­nak wszyst­ko, co ważne w życiu, ma swój wstęp, wy­ma­ga wpro­wa­dze­nia, do­bre­go przy­go­towa­nia. Niek­tó­rzy nawet mówią, że po­czą­tek jest naj­waż­niej­szy. Po­dob­nie jest we Mszy świę­tej.