Jezu w Naj­święt­szym Sa­kramen­cie, naj­uko­chań­szy po­nad wszyst­ko, Oblu­bień­cze duszy mojej, rzu­caj z tego świę­te­go oł­ta­rza mi­ło­ści naj­pło­mien­niej­sze jej groty na wszyst­kie serca, aby wszy­scy u­ko­chaw­szy Cię teraz, mi­ło­wa­li Cię póź­niej na wieki w nie­bie. (Św. Win­cen­ty Pal­lot­ti)

Ina­czej niż zwy­kle, w parku wokół ko­ścioła, prze­szli­śmy z pro­ce­sją w Uro­czy­stość Najśw. Ciała i Krwi Pań­skiej, od­da­jąc cześć Ch­ry­stu­so­wi o­bec­nemu w Naj­święt­szym Sa­kramen­cie.

Ch­ry­stus zo­stał zło­żony w o­fie­rze jako nasza Pa­scha. Tak prze­to od­pra­wiaj­my świę­to nasze, nie przy u­ży­ciu sta­re­go kwasu zło­ści i prze­wrot­no­ści, lecz na prza­śnym chle­bie czy­sto­ści i praw­dy (por. 1 Kor 5, 7-8).

Wi­gilia Pa­schal­na, jako matka wszyst­kich wi­gilii, jest czu­wa­niem na cześć Pana, czu­wa­niem w o­cze­ki­wa­niu na zmar­twych­wstanie Ch­ry­stu­sa. Jak roz­trop­ne panny z przy­po­wie­ści, ze świe­ca­mi w ręku cze­ka­my na Oblu­bień­ca, który po męce, po­konaw­szy śmierć po­wsta­je do życia i ob­ja­wia się nam w chwa­le swego u­wiel­bio­nego ciała. Tej nocy o­cze­ki­wa­nia, cały Ko­ściół pa­mię­tając o o­biet­nicach dane na­szym przod­kom jed­no­czy się roz­wa­żając wiel­kie dzie­ła, ja­kich Pan Bóg dla nas do­konał od stwo­rze­nia świa­ta, aż po Od­ku­pie­nie.