Ch­ry­stus zo­stał zło­żony w o­fie­rze jako nasza Pa­scha. Tak prze­to od­pra­wiaj­my świę­to nasze, nie przy u­ży­ciu sta­re­go kwasu zło­ści i prze­wrot­no­ści, lecz na prza­śnym chle­bie czy­sto­ści i praw­dy (por. 1 Kor 5, 7-8).

Wi­gilia Pa­schal­na, jako matka wszyst­kich wi­gilii, jest czu­wa­niem na cześć Pana, czu­wa­niem w o­cze­ki­wa­niu na zmar­twych­wstanie Ch­ry­stu­sa. Jak roz­trop­ne panny z przy­po­wie­ści, ze świe­ca­mi w ręku cze­ka­my na Oblu­bień­ca, który po męce, po­konaw­szy śmierć po­wsta­je do życia i ob­ja­wia się nam w chwa­le swego u­wiel­bio­nego ciała. Tej nocy o­cze­ki­wa­nia, cały Ko­ściół pa­mię­tając o o­biet­nicach dane na­szym przod­kom jed­no­czy się roz­wa­żając wiel­kie dzie­ła, ja­kich Pan Bóg dla nas do­konał od stwo­rze­nia świa­ta, aż po Od­ku­pie­nie.

Wiel­ko­piąt­kowe po­połu­dnie i wie­czór li­tur­gia Ko­ścioła prze­zna­cza na u­pa­mięt­nie­nie i u­obec­nienie męki i śmier­ci na­sze­go Zba­wi­cie­la. Po­nie­waż jest to ten dzień, w któ­rym Jezus zło­żył za nas na krzy­żu je­dy­ną krwa­wą o­fia­rę, zgod­nie z naj­star­szą tra­dy­cją, po­wstrzy­mu­je­my się od spra­wo­wania Mszy św., czyli o­fia­ry bez­kr­wa­wej, a kar­mi­my się o­woca­mi Eu­cha­ry­stii spra­wo­wanej w Wiel­ki Czwar­tek – Naj­święt­szym Sa­kramen­tem prze­cho­wy­wa­nym w oł­ta­rzu ad­o­racji.

Cz­ter­dzie­ści dni wiel­ko­post­nego przy­go­towa­nia wieńczy naj­waż­niej­szy czas i cen­trum ca­łe­go roku li­tur­gicz­ne­go – Świę­te Tri­du­um Pa­schal­ne. Li­tur­gia, która dziś się roz­poczę­ła, bę­dzie trwa­ła nie­prze­rwa­nie przez naj­bliż­sze trzy dni. Jest ona pa­miąt­ką jed­nej i nie­roz­dziel­nej ta­jem­ni­cy męki, śmier­ci oraz zmar­twych­wstania na­sze­go Pan Je­zu­sa Ch­ry­stu­sa. Ale jest rów­nież czymś wię­cej: u­rze­czy­wist­nia te zbaw­cze wy­da­rze­nia, tak, że każdy z nas w nich uczestniczy, jak u­czest­ni­czyli świad­ko­wie Je­zu­so­wej pasji i pu­ste­go grobu.